دوستان ارنواز

من باید اعتراف کنم که ایتالیایی ها فارغ از سنشون قدرت خارق العاده ای در ارتباط برقرار کردن با بچه ها و احترام گذاشتن به اونا دارند. دیروز توی پارک ارنواز تصمیم داشت تا با یه سگ بازی کنه. چیزی هم که دلش می خواست این بود که بند یک سگ را بگیره و باهاش قدم بزنه، خب همین جا مشکل ها شروع میشه. بعضی از سگ ها خیلی بزرگن، اکثرشون اصلا حاضر نیستند با یک غریبه راه بروند، بعضی از صاجباشون کار دارند و باید زود بروند و...

سرانجام یک آقایی با سگش از در پارک اومدند به داخل، تیپ آقاهه که حدود پنجاه را داشت، دقیقا مدل این همبرگر خورهای آمریکایی بود. سر کچل، هیکل و شکم گنده، یه شلوارک به پا و... 

ارنواز سریع خودش را به آقاهه رسوند و بند سگه را گرفت. یه کوچولو که واستاد گفت میتونه باهاش تا اونور پارک بره؟ من و آقاهه یه نگاهی به هم انداختیم و قبول کردیم. حالا ارنواز با غرور راه افتاد و سر صحبت را با آقاهه باز کرد. مسیر را تعیین کرد، درباره ساختمان های دور و بر سوال کرد، درباره دلیل ترس گربه ها از سگ ها، درباره خرگوش ها ، درباره جنگل و... آقاهه هم کامل جواباشو داد. آقاهه در ضمن مسیر را هم از ارنواز می پرسید و هر جا ارنواز می خواست باهاش می رفت.بعد هم ارنواز اصرار کرد که بریم خانه آقاهه که البته من گفتم نمیشه. اون سر پارک که رسیدیم. خانومی را دیدیم که یک ماه پیش به ارنواز گفته بود خیلی عالی صحبت می کنه. خانوم الیزا (اسمش را بعدا فهمیدم) با سگش نیکیتا ارنواز را دیدند و اینبار مسیر برگشت را با هم طی کردند. در تمام طول مسیر هم خانومه به سوال های ارنواز پاسخ داد. درباره پی پی کردن هاپوها، درباره اینکه چرا توالت نمی رن، درباره گربه خودش و...

ته پارک ارنواز گفت که میشه بریم خانه نیکیتا و من باز هم گفتم که نه اما خانومه که حسابی با ارنواز دوست شده بود ما را دعوت کرد. توی خانه به ارنواز جای خواب، جای پی پی و... بقیه چیزهای نیکیتا را نشان داد. ارنواز هم درباره پسرش که عکسش اونجا بود از الیزا پرسید. آخر هم به ارنواز سه تا شکلات تخم مرغی عید پاک را داد و شماره اش را هم نوشت که مامانی زنگ بزنه و یه روز کامل برن خونه شون